|
|||||||||
|
door Marc Buggenhoudt |
||||||||
In 2017 komt de opvolger uit ‘Freedom Highway’ met reeds een evolutie naar minder lichtvoetige folkbluessongs waarin slavernij en het ontluikende zelfbewustzijn van de zwarte bevolking in de moeizame strijd om ontvoogding in de thematiek naar voor komen. Dat zet zich door in het nieuwe album ‘There Is No Other’ een duo album samen met de klassiek getrainde jazzmuzikant en multi-instrumentalist Francesco Turrisi waarin ze samen de grenzen opzoeken van de folkmuziek: hoe klanken en ritmes uit Afrika en de Arabische wereld te verbinden met de traditionele muziek van Europa en Amerika. Wie vooraf moeite had gedaan om het gezamelijke album ‘There is no other’ te beluisteren en vooral de spirit die er aan vastzit tot zich te nemen wist wat hij kon verwachten. Zeker met de opmerkelijke inbreng van multi instrumentalist Francesco Turrisi. Doch wie een heruitgave verwachte van Giddens concert in de AB club in 2017 of van Giddens’ concerten van de afgelopen jaren of nog verder een zeker Carolina Chocolate Drops gehalte verwachtte moest wellicht even bijschakelen. Rhiannon Giddens en Francesco Turrisi hebben er net een uitgebreide Amerikaanse tour opzitten van 19 september tot 3 november. Op 22 november volgt Europa met een UK tour tot 1 december met aansluitend het Europese vasteland van 3 tot 10 december met een voorlaatste halte in Het Depot in Leuven dat al lang uitverkocht is. Het concert is opgevat als een luisterconcert in duo vorm met centraal zangeres Rhiannon Giddens op banjo en viool en Francesco Turrisi op tamboerijn, handtrommel, piano en banjo. Een niet onbelangrijke rol is weggelegd voor contrabassist Jason Sypher. Zonder zijn ingenieus basspel zou de interactie tussen beide hoofdrolspelers kaler en minder spannend verlopen. Zijn bijdragen zorgen voor reliëf en rust. Toch is het Giddens die de show leidt met een aangeboren naturel voor ernst met een lichte touch waarmee zij het woord neemt. Het begenadigd trio opent het intieme concert met het indringende “Ten Thousand Voices”, een lied geïnspireerd op het leven van de vrouwelijke slaven die ooit werden verkocht voor hun muzikaal kunnen, elk met hun eigen liedboek. Wanneer de opener al je nekhaar rechtop doet staan dan weet je dat er is iets bijzonders staat te gebeuren. Volgt direct “Inside Me Is Heaven” waarbij Turrisi de cellobanjo inruilt voor de accordeon en Giddens zich onderscheidt met heftig vioolspel. Samen 10 intense minuten. Voor het uitvoeren van het instrumentale “Following The North Star” neemt Giddens haar 1858 replica banjo ter hand en Turrisi ruilt de accordeon voor een handtrommel uit zijn collectie. Veel van de songs die we vanavond horen zijn tegelijk een prachtige vocale prestatie en een kleine geschiedenisles die live nog winnen aan zeggingskracht. Giddens is buitengewoon getalenteerd. Zij is niet alleen gezegend met een krachtige en veelzijdige stem maar speelt briljant viool en vijf-string banjo en schrijft nieuwe nummers die zich onmiddellijk in je hoofd gaan nestelen. Een van de meest prangende songs uit de eerste set is “At the Purchaser’s Option” met het confronterende refrein “You can take my body, you can take my bones, you can take my blood but not my soul” waarin Giddens de stem vertolkt van een slavin die door merg en been gaat. Giddens licht niet zonder afschuw en met trillende stem in haar inleiding tot het nummer toe dat een potentiële koper kon passen voor het pasgeboren kind van een slavin. Ook de bekende traditional “Wayfaring Stranger” wordt gezongen met pijn en verlangen tekenend voor een haarzuivere en indringende vocale prestatie. Prachtig! Even dreigt het mis te gaan als een hevige fluittoon in de microfoon tweemaal na elkaar een dubbele aanslag pleegt op de oren van Rhiannon en Francesco waarna het concert verdergaat met enkel het monitor-geluid van het podium. De op dat moment swingende vertolking van “Underneath Our Harlem Moon” een diep racistisch lied ooit door Ethel Waters ‘verrijkt’ met een aantal extra strofes klinkt dan begrijpelijk wat geforceerd. Maar er staat ons nog heel wat moois te wachten van een instrumentaal volks jiddisch wijsje “Beth Cohen’s Set” dat overgaat in een fantastisch duel tussen accordeon en viool naar een heftig “I’m On My Way” met Turrisi die schudt en trommelt dat het een aard heeft op een grote frametrommel vol ringetjes over Turrisi’s eigen ‘hoogtepunt’ de “Tambourine Solo” tot een pittige uitvoering met scattende improvisaties van de Ierse folktraditional “Molly Brannigan”. Giddens beschouwt muziek als een essentiële balsem in moeilijke tijden, en zingt het hoopvolle “He Will See You Through” begeleid door Turrisi op piano en Sypher op bas om de set af te sluiten. Een staande ovatie volgt en minuten later keert het Rhiannon Giddens Trio terug met een beladen medley van Sister Rosetta Tharpe's “The Lonesome Road” en het gospel call-and-response nummer “Up Above My Head. Echt elke song, hoewel merendeels geschreven door anderen, weet ze volledig naar zich toe te trekken en eigen te maken. Een geïnspireerd optreden van virtuoze muzikanten in spel en woord dat blijft nazinderen. Marc Buggenhoudt Set 1
|
|||||||||
